پاسخ نامه پنجم بخش دوم-آیین حق

درنگى با ابن میثم بحرانى-آیین حق

ابن میثم بحرانى   رحمه ‏الله در اینجا امر مهمى  را بیان مى ‏دارد ، مى ‏گوید :مراد از «علم غیب» علمى  است که از سببى  (که آن را افاده کند) به دست نیاید و چنین علمى  تنها در حقّ خداى  متعال صدق مى ‏کند ؛ زیرا هرعلمى  که دیگرى  دارد ، بى ‏واسطه یا باواسطه ، عنایت الهى  است و علم غیب نمى ‏باشد ، هرچند آگاهى  بر یک امر غیبى  باشد که همه مردم براى  اطلاع بر آن اهلیت ندارند ، بلکه مختص اَشخاصى  است که به عنایت الهى  اختصاص یافته‏ اند ؛ چنان که خداى  متعال مى ‏فرماید : « عَالِمُ الْغَیْبِ فَلاَ یُظْهِرُ عَلَى  غَیْبِهِ أَ حَداً * إِلاَّ مَنِ ارْتَضَى  مِن رَّسُولٍ » ؛[۱] خداى  ، داناى  غیب است ، بر غیب خویش اَحَدى  را آگاه نمى ‏سازد مگر براى  پیامبرى  که بپسندد .[۲] ابن میثم  رحمه ‏الله مى ‏گوید :

ادامه‌ی خواندن ←