به نظر مى رسد از انگیزه هاى حَبس امام هادى و امام عسکرى علیهم االسلام در «سامراء» (که پادگانِ نظامى بود) امور ذیل است :اوّلاً : اِشراف بر همه احوال و ارتباطات و فعالیّتِ آنها .ثانیاً : ضبط حرکتِ شیعه با آنها و محدود ساختن رابطه آنها با ایشان .ثالثاً : زمینه سازى براى رهایى از دستِ آنها در زمانِ مناسب .و گفته اند : متوکّل ، امام هادى علیه السلام را به سامراء آورد و در ظاهر ، او را گرامى مى داشت و در باطن ، برایش توطئه مى چید .[۱]رابعاً : بر اساسِ آنچه رسول خدا صلى الله علیه وآله خبر داد که «مهدى ، زمین را که پر از ظلم وجور شده ، آکنده از عدل و داد مى کند» حاکمان ، ولادت امام حجّت را انتظار داشتند ،هم و که از سقوط دولتشان به دستِ آن حضرت بیم ناک بودند .آنان مى خواستند به محضِ آنکه این مولود ، پا به عرصه حیاتِ دنیا نهاد ، در همان لحظه هاى نخست ، خونش را بریزند تا خاطرشان آسوده شود و جانشان آرام گیرد …
حاکمان درمى یافتند که اعتقاد به امامتِ امامانِ دوازده گانه ، مشروعیّتِ حکومت آنان را در مسیر وزشِ تندباد قرار مى دهد . اعتقاد به مهدى علیه السلام براى آنان بس زیانبار مى نمود و آن را خطر بزرگى مى دانستند ؛ چراکه از سه جهت ، طعن در مشروعیّت واهلیّتِ آنها به شمار مى آمد :اوّل : حضرت مهدى علیه السلام آخرین فرد از امامانى بود که بر امامتِ آنان نصّ [ ویژه ]هست و هیچ یک از حاکمان ، در این نص جاى نداشتند .دوّم : اعتقاد به حضرت مهدى علیه السلام آشکارابیان مى داشت که حکومتِ این حاکمان بر اساسِ ظلم و زورگویى و تجاوز پابرجاست ؛ یعنى اینان نه تنها امور مردم را ساماننمى بخشند و حقوقشان پاس نمى دارند ، بلکه به آنان ستم مى کنند و حقوقشان راپایمال مى سازند .. .